8. The Purple Dinosaur.

"I love you You love me, We're a happy family. 
With a great big hug and a kiss from me to you. Won't you say you love me too"

Barney

Cassie P.O.V

— Uuuugh. — Justin trzymał się za brzuch i krzywił się z bólu… Nie pytajcie ile razy.

— Nie wiem, co się dzieje. Był taki przez cały dzień — poinformowałam Ryana, który sprawdzał Justina. Przygryzałam paznokcie z nerwów. Czyżby cały wysiłek w oczyszczenie organizmu Justina i zapobieganie przedawnieniu, było na nic?

— Spokojnie… To jest najbardziej bolesny moment, bo narkotyk uchodzi z ciała. Prawdopodobnie będzie taki do jutra — powiedział Ryan, sprawdzając puls Justina.

— Więc co mamy robić? — spytałam, czując natychmiastową ulgę.

— Jest dobrze, poradzi sobie z tym, tzn. w końcu będzie w stanie wstać i kontynuować swoją codzienną rutynę. Jedyną rzecz jaką możemy zrobić, to upuszczać narkotyk. — Ryan podszedł do szuflady, z której wyciągnął białą okrągłą puszkę. — Jedynym problemem jest to, że on zachowuje się odrobinę… dziwnie.

— Boli go, czego się spodziewałeś. — Zachichotałam. Wzięłam od niego puszkę i otworzyłam ją. — Ile powinien brać pigułek?

— Dwie. Co siedem godzin, zanim ból nie minie i… — Nie dokończył, bo zadzwonił do niego Chaz. — Argh… Sprawdzę, co chce, a ty go obserwuj.

Tylko skinęłam głową.

— Okay… Zobaczmy — mruknęłam, biorąc dwie tabletki i butelkę wody. — Justin.

Popatrzył na mnie i zmarszczył brwi. Wyraz jego bólu. Było mi przykro… NIE!! Kogo tym nabiorę. Mam nadzieje, że cholernie cierpi. Zasługuje na to, po tym, jak mnie porwali.

— Co? — Splunął w złym humorze.

— Uhuu… Ktoś tu wstał lewą nogą, eh? — zażartowałam, a Justin posłał mi zabójcze spojrzenie. Jestem pewna, że gdybym nie trzymała tego, co uśmierzy jego ból, zabiłby mnie. — Haha! Ok… Usiądź prosto… I weź to.

Podałam mu pigułki i butelkę wody. Justin szybko włożył je do ust i popił sporą dawką wody. Westchnął i skrzywił się z bólu. Zamknął oczy, starając się kontrolować ból brzucha.

— Cóż… Opakowanie mówi, że zacznie działać po dwudziestu minutach. — Posłałam mu uśmiech. Justin jęknął i nie byłam pewna czy z bólu, czy z tego co powiedziałam; może z tego i tego. Usiadłam na krześle obok łóżka.

Obserwowałam Justina rechoty, narzekania, jęki i westchnienia, zanim lek nie zaczął działać. Po tym zamilkł. Justin rozejrzał się jak małe dziecko z wyrazem podziwu. Miał rozbawiony uśmiech.

— Co? — spytałam; cała sytuacja była z lekka dziwna. Justin spojrzał na mnie, jakby zobaczył mnie po raz pierwszy.

— Jesteś cudowna. — Spojrzałam na niego, marszcząc brwi. Czego chce ten chłopak? Ciągnęłam dalej.

— Wiem, że jestem — powiedziałam.

— I ja jestem cudowny. — Wskazał na siebie z wyrazem, jakby to zrozumiał.

— Ahn… Może? — Zmarszczyłam brwi.

— Wiesz co robi dwójka cudownych ludzi, prawda? — Miałam uczucie, jakby wpatrywał się w moją duszę, ale pamiętałam, że był pod wpływem narkotyków. Potrząsnęłam głową, próbując uwolnić się spod jego hipnozy.

— Nie. Co robi dwójka cudownych ludzi? — Uśmiechnęłam się lekko. Justin pociągnął za gumkę swoich koszykarskich spodni, spojrzał do środka i zaśmiał się lekko. Spojrzał na mnie, odrywając dłonie od spodni; jego oczy lśniły. Wskazał na środek swoich spodni.

— To robią. — Wciąż wskazywał to, co wskazywał. Musiałam powstrzymać się przed uderzeniem go, pamiętając, że nie jest w normalnym stanie.

— Wooow… Nawet odurzony jesteś zboczeńcem — mruknęłam bardziej do siebie.

— HAHAHAHA! — Zaczął śmiać się głośno, jakbym powiedziała najzabawniejszy żart. Nagle przestał i spojrzał w moje oczy, jakby patrząc w moją duszę… Znowu. Przysunął się do mnie, powoli się zbliżając i zbliżając, póki nie był kilka centymetrów od mojej twarzy. Poczułam jego oddech. Chciałam coś powiedzieć, ale nie mogłam, bo Justin westchnął.

— Wiesz, wolę ciemniejsze oczy i włosy, ale ty serio masz niesamowicie niebieskie oczy — pochwalił, patrząc prosto w moje oczy. Mimo, że czułam do niego wieczną nienawiść, a Justin pocałowałby mnie, nie przerwałabym tego. Wiecie co mówią, słowa pijanego mężczyzny, są jego trzeźwymi myślami. I nie tak dawno prawił mi komplementy.

Zbliżył się jeszcze bardzie. Byłam pewna w stu dziecięciu procentach, że mnie pocałuje. Byłam przygotowana zamknąć oczy, gdy para rąk klasnęła przed moim nosem, co spowodowało, że odskoczyłam od chłopaka. Złapałam się za serce i posłałam Justinowi zabójcze spojrzenie, a on po prostu się śmiał.

— HAHAHA, zamrugałaś! — Wyrzucił ręce do tyłu i śmiał się jeszcze bardziej.

— Oczywiście, że zamrugałam, klasnąłeś przed moją twarzą… idioto. — Zaśmiał się jeszcze bardziej. — To wszystko.

Skoczyłam na Justina, atakując go. Hey, mam mocne nerwy, możecie mnie pozwać. Chwyciłam go za ramiona i szyję. Nie zrozumcie mnie źle. Nie chciałam go zabić czy powiesić. Nie dusiłam go. Tylko go złapałam i kołysałam bez zatrzymania.

— AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH! — Justin krzyknął. — NIECH KTOŚ JĄ ZABIERZE. ONA PRÓBUJE MNIE ZGWAŁCIĆ.

Nieszczęśliwie dla Justina nikt nie przyszedł mu pomóc.

— Trzeba było pomyśleć o tym przed porwaniem mnie. — Będę nim potrząsać póki nie umrze.

— To nie jest porwanie! Wolę określenie przyjęcie niespodzianka. — Dusił się; jęknęłam, schodząc z niego i łóżka. Zebrałam włosy, które opadły na moje oczy.

— Szalona nygga — Justin wymamrotał pod nosem.

Obróciłam się, by spojrzeć na niego. Zrobiłam krok w jego stronę, a Justin natychmiast trochę się cofnął.

— Oooh, pokaże ci szaloną nygga. — Uspokój się, Cassie. Uspokój. Jest pod wpływem narkotyku. Ale Justin najwyraźniej postanowił zignorować moje ostrzeżenie.

— Chcesz usłyszeć żart? — Uśmiechnął się pełen nadziei.

— Nie, dzięki. Właśnie się patrzę na jeden. — Tak, zabrzmiałam jak suka, zwłaszcza do człowieka pod wpływem, ale to nie była moja wina. Chyba mam te przypadkowe nastroje, kiedy chcę kogoś zabić bez wyraźnego powodu.

— A…ale… — Wydął wagi, a jego oczy napełniły się łzami. Od razu poczułam się źle, będą podłą. Głośno westchnęłam.

— Okay… Powiedz mi ten żart. — Usiadłam na krześle obok jego łóżka. Wpatrywał się w ścianę, milcząc. — Nie chcesz?

— Zapomniałem. — Ponownie spojrzał na mnie. — Serio, powinniśmy się całować.

— Chyba w twoich snach. — Przymrużyłam oczy.

— Powiedziałaś tak, bo boisz się, że pomyślę, że jesteś do dupy w łóżku. — Uśmiechnął się. Lekko otworzyłam usta na jego słowa. Jest szczęściarzem, że jestem bardzo miłą osobą.

— Tak, oczywiście. Tak samo jak ty jesteś dobry. — Wywróciłam oczami, krzywiąc się.

— W łóżku jestem wspaniały… Mogę spać całymi dniami. — Przegryzłam wargi, starając się nie śmiać.

— W tym przypadku, jestem tak dobra w łóżku, że chciałabym wygrać nagrodę. Naprawdę powinieneś już spać. Jest prawie… — Sprawdziłam godzinę na zegarku wiszącym na ścianie; uniosłam z tego powodu brwi. — dziesiąta…

— Nie, nie, nie, nie! Nie możesz mi kazać iść spać. Nie samemu. — Justin chwycił moje dłonie.

— Czemu nie? — spytałam, lekko zirytowana.

— Ponieważ… — Wyraźnie prowadził ze sobą walkę czy ma coś powiedzieć, czy nie. — Boję się zzhzhz zhzhzhz…

— Co? — wykrzyknęłam.

— Boję się hzhzzhahzzhzhhz. — Dlaczego szepcze koniec zdania?

— Co? — powtórzyłam, posyłając mu wyraz twarzy, jakby zwariował.

— BOJĘ SIĘ CIEMNOŚCI, OK? — krzyknął i oboje obróciliśmy się w stronę drzwi, skąd dochodził śmiech. Stali tam Ryan, Chaz i Raul. Śmiali się tak bardzo, ledwo mogąc stać. Usta złączyłam w cienką linię, próbując pohamować śmiech z faktu, że chłopcy postanowili się pojawić, gdy Justin wykrzyknął ostatnie zdanie.

— CO ZA CIPA! — Zaśmiał się Raul, opierając dłonie na kolanach.

— Hey, Justin, jeśli chcesz, to mogę pożyczyć od mojego dwuletniego kuzyna poduszkę żyrafę, kiedy będą gasnąć światła — wykrzyknął  Chaz, po czym wszyscy śmiali się jeszcze bardziej.

— Nie, żyrafa to zbyt wiele. Dla niego to jednorożec. — Ryan płakał. To wszystko. Pozwoliłam delikatnemu uśmiechowi wkraść się na moje usta. Spojrzałam na Justina, którego oczy były zaszklone. O mój Boże.

— Justin… Czy ty płaczesz? — spytałam, powstrzymując śmiech. Jego oczy jeszcze bardziej wypełniły się łzami.

— Jesteście tacy podli. — Po tym schował się pod kołdrą. Wszyscy śmiali się jeszcze bardziej.

— Okay chłopcy… Dziękujemy za to, a teraz muszę to naprawić — mruknęłam, zamykając im przed nosem drzwi. — Poszli sobie.

Justin wyglądnął zza kołdry, a gdy zobaczył, że jest czysto, usiadł z powrotem.

— Będziesz spać tutaj ze mną? — spytał, lekko wydymając wargi.

— Nie, nie będę. — Skrzyżowałam ramiona, po czym zauważyłam, że Justin chce płakać. — Arrgh! Okay, ale tutaj nie ma żadnej sofy.

Uśmiechnął się, i to bardzo.

— Kto powiedział, że będziesz spać na sofie? — Zmarszczyłam brwi. Rozejrzałam się dookoła, szukając miejsca nadającego się do spania…

— Cóż, nie będę spać na podłodze. — Wyrzuciłam dłonie w powietrze.

— Nie będziesz tam spać — powiedział. Wstał, odsunął kołdrę, pomacał i pogładził lewą stronę łóżka.

— Haha. — Zaśmiałam się fałszywie. — Za nic w świecie nie będę spać z tobą w tym samym łóżku.

— Co? Ale… Czego oczekiwałaś po zaproszeniu spania razem?

— Tego nie oczekiwałam. — Gestykulując, wskazywałam jego i łóżko.

— Ale musisz, musisz, musisz. — Jego oczy ukazywały lekki strach, co było zabawne.

— DOBRZE! Jednak jeśli coś spróbujesz… — Wskazałam na niego, dając nacisk na ostatnie zdanie.

— Nie martw się. Nie zrobię nic, czego byś nie chciała. — Puścił mi oczko. Zauważyłam, że jest flirtującym, pijanym facetem. Wywróciłam oczami; coś, co zawsze robiłam, gdy przebywałam z Justinem.

— Dobrze. Jestem trochę zmęczona, więc… — Z podłogi podniosłam kołdrę i niezręcznie położyłam się na łóżku.

Wtedy to razem z Justinem, siedząc obok siebie, dziwnie wpatrywaliśmy się w ścianę przed nami.

— Więc ahn… — mruknęłam; człowieku, to jest dziwne. — Zamierzam zgasić… światło.

Kiedy zgasiłam światło, poczułam, jak Justin napiął się. On się serio boi ciemności? Wyrzucę mu to w twarz, gdy będzie trzeźwy.

Położyłam głowę na poduszce i głośno westchnęłam. Jakim cudem jego łóżko jest wygodniejsze od mojego? Justin nadal siedział, ale nie minęła minuta, jak położył się obok mnie.

— Cassie — wyszeptał do mojego ucha. Obróciłam głowę w bok, by móc spojrzeć na niego.

— Tak? — spytałam, śpiąca.

— Myślę, że zauważyłem, jak coś poruszyło się w rogu łóżka — cicho wyszeptał.

— Nic się nie poruszyło. Idź spać — pocieszyłam go.

— Jestem pewien, że widziałem B… — urwał.

— Jesteś pewien, że co widziałeś? — spytałam, obracając się w jego stronę.

— F… Fioletowego dinozaura — powiedział nisko; lekko zachichotałam.

— Fioletowego dinozaura? — Powtórzyłam drwiącym tonem. — Zobaczyłeś Barney’a?

— Tak, jestem tego pewien. Nawiedzał moje sny, gdy byłem mały, dlatego go nie oglądałem. — Zaśmiałam się. Poczułam się z tego powodu źle, ale nie mogłam się powstrzymać.

— Więc Barney cie teraz nawiedził?

— Cały czas. Dlaczego myślisz, że nie lubię dinozaurów? — Śmiałam się jeszcze bardziej.

— Mój Boże. — Otworzyłam ramiona, oferując uścisk. — Wszystko w porządku. Jestem tutaj, by cie chronić, ok?

— Naprawdę? — Jego głos pełen był emocji. Nawet w ciemności zauważyłam, że jego oczy lśniły.

— Tak! — Poczułam, jak jego ręce mnie oplotły. Wstrzymałam oddech, bo nie spodziewałam się, że mnie przytuli. Myślę, że serio boi się Barney’a. Zbliżył się; opierałam się o jego szyję, a on oddechem rozdmuchiwał moją grzywkę.

O mój Boże. Nie oddychaj. Nie ruszaj się. Nie przytuliłby cie, gdyby nie był pod wpływem narkotyków. Nie chciałby, a ty to wiesz. Więc wyrzuć te myśli z głowy. Poza tym, czujesz brak zainteresowania przeciwnej płci, czyli to, co Justin właśnie teraz z tobą robi. Nie możesz mu pozwolić wpłynąć na ciebie w taki sposób. I dokładnie to zrobiłam.

Mimo to, ucięłam te myśli. Miło było być w jego ramionach, tak myślę. Było naprawdę ciepło, a jego pokój był rzeczywiście zimny. Pozwoliłam swojej dłoni wędrować po jego włosach, by w taki sposób go uspokoić.

— Widzisz… Nic tutaj nie ma, mówiłam ci, że B… — Jednak nie miałam okazji dokończyć, bo usłyszeliśmy donośny hałas z kuchni. Sprawiło to, że odskoczyliśmy z Justinem od siebie, a nasze serca zabiły szybciej.

— BARNEY! NIE, BARNEY! ZOSTAW MNIE! — Zaczął krzyczeć Justin, po czym schował się pod kołdrą.

— Justin! JUSTIN! To nie był Barney. To musiał być jeden z chłopaków. Arrgh, jesteś taki irytujący, gdy jesteś naćpany. — Odrzuciłam kołdrę, wstałam, po czym poprawiłam piżamę.

— Dokąd idziesz? — spytał, a jego ochrypły głos drżał.

— MY idziemy do kuchni sprawdzić czy wszystko ok.

— ZA NIC W ŚWIECIE! Barney zje nasz wszystkich. — Płakał.

— Justin! Zapomnij o tym. Barney to mężczyzna, który nosi kostium. On nie istnieje. — Zbliżyłam się do niego i chwyciłam za nadgarstki, wyciągając z łóżka. — A teraz idziemy.

— Ale Cassieeeeeeeeee.

— Przestań marudzić. Chyba nie chcesz wypaść na ciotę przed Barney’em, prawda? — Justin otworzył usta, a ja zaśmiałam się do siebie.

W domu było ciemno, byłam lekko przerażona, ale nie przyznałabym się do tego. Kiedy doszliśmy do kuchni, włączyłam światła. Była pusta.

— Widzisz? Nic nie ma. Nie ma Barney’a — rzuciłam z uśmiechem. Spojrzał na mnie, zrozpaczony. Byłam szczęśliwa móc nie widzieć go bladego, a widzieć z zaróżowionymi policzkami, czerwonego na twarzy, tak jak być powinno. Jego pełne usta znowu były różowe, wyglądał zdrowo i wspaniale. Argghh, wyrzuć te myśli, Cassie. On cie porwał.

— Ok, wracajmy do łóżka — powiedziałam, obracając się, by opuścić kuchnię.

— Kocham cie, a ty mnie, jak rodzinnie… — Bardzo cichy głos śpiewał za nami. Spojrzałam na Justina, ale to nie on. Rozejrzałam się.

— Co do diabła? — mruknęłam, gdy głos śpiewał piosenkę Barney’a.

— AAAAAAAAAAAAAAAH! To ON! TO ON! OH NIE. NIE, NIE! — krzyczał Justin, chowając się za mnie. Mocno chwycił moje ramiona, używając mnie jako tarczy. Awn, dzięki Justin, cieszę się, że gdy pojawią się zombie, użyjesz mnie dla swojego bezpieczeństwa.

— Co tu się do diabła dzieje? — wykrzyknęłam, widząc wyłaniającą się z ciemności postać.

— BOO! — krzyknęła postać.

— NO! AAAAAAAAH! — krzyknął Justin i uciekł do swojego pokoju.

— RYAN! — Uderzyłam go w ramię, gdy na jego buzi widniał wielki uśmiech. — To było podłe, straszyć naćpanego kolesia, kiedy to nie jest w perfekcyjnej normie.

— HAHA! Już nam to zrobił, więc to jest karma — powiedział Chaz, stojący za Ryanem; przyjaźnie poklepał go po głowie.

— Mam nadzieję, że będziecie się bawić w piekle. — Chciałam odejść do pokoju Justina, ale zatrzymała mnie jedna rzecz, więc obróciłam się z powrotem. — Czekajcie. Skąd wiecie, że boi się Barney’a? — spytałam, zdezorientowana.

— Pijany Justin działa tak samo. Kiedyś zdradził nam ten mały sekret. — Ryan zaśmiał się, a ja z nim.

— Jesteście tacy podli. — Nie mogłam powstrzymać się przed uśmiechem. Był to pierwszy prawdziwy uśmiech odkąd tu jestem.    

__________

Dzisiaj są moje urodziny, więc dodaję rozdział, chociaż pod ostatnim postem nie było 5 komentarzy. Następnego rozdziału nie dodam jeśli pod tym postem nie będzie 5 komentarzy. Po prostu chcę wiedzieć czy jest sens tłumaczyć (może nie tłumaczyć, a publikować).